Η ιστορία του Κένοηρ

(Αυτή η σύντομη ιστορία δημιουργήθηκε κατά βάση σαν αυτόματη γραφή, μετά από παιχνίδια με φίλες και φίλους.)

Κάποτε, μετά ή τώρα, υπάρχει ο Κένοηρ, ένα παιδί χωρίς φύλο ή με φύλο ή με όλα τα φύλα ταυτόχρονα. Άλλοι τον ονομάζουν ο Κένοηρ, άλλες το Κένοηρ, άλλα η Κένοηρ. Στον κόσμο που θα ζει δεν είχε σημασία το πριν ή το μετά ή το τώρα. Τα γεγονότα είναι που δίνουν νόημα στο χρόνο. Και αυτός ο κόσμος είναι μακρινός και η μόνη επαφή μας με αυτόν είναι η δροσιά του φιλιού, η πρωινή ηλιαχτίδα και το σκοτάδι του χώματος που σκεπάζει τους νεκρούς. Λίγοι έχουμε αντιληφθεί την παρουσία του Κένοηρ, σχεδόν όλες την έχουμε αισθανθεί. Η Κένοηρ όμως έχει τη δική της ιστορία πλεγμένη στο υφαντό του χρόνου. Ο Κένοηρ, λοιπόν, ήταν ένα σβωλαράκι χώματος στον αλλόκοτο κόσμο της. Ο άνεμος τον κυλά και αποχτά πόδια, το νερό τον αγγίζει και βγάζει χέρια, η φωτιά τον τυλίγει και το σώμα του πάλλεται από τις φλέβες της σκέψης. Και κάθε φορά που μια όψη του κόσμου της φανερώνεται, αυτή σκάβει στο υγρό του χώμα να μάθει τα πάντα για τούτη την όψη. Τι είναι, από πότε, γιατί και πώς θα είναι. Σκάβει ματώνοντας τα χέρια του και βρίσκει. Μια φορά βρήκε σκουλήκια, διαμάντια, κόκκους από κάτι και ένα βρωμερό παπούτσι και χάρηκε. Έσκαψε άπληστα, πολύ άπληστα και βρήκε πάρα πολλά πράγματα και ακόμη περισσότερα από αυτά. Έμαθε για όσα έγιναν, γίνονται και θα γίνουν στην όψη του κόσμου που του φανερώθηκε. Καθώς μαθαίνει όμως, μπαίνει πιο βαθιά στα σπλάχνα του κόσμου του και ο άνεμος, το νερό και η φωτιά λιγοστεύουν, μαζί λιγοστεύει και ο Κένοηρ. Μερικές φορές θα κάθεται στα ευρήματά του που τά ‘χει σα θησαυρό, για να παρηγοριέται. Μετά τα κοιτάει και ξάφνου βλέπει πως αυτά που βρήκε αλλάζουν και ποτέ δεν είναι ίδια. Η παρηγοριά του χάνεται λίγο, και τη θέση της παίρνει η αγωνία, γιατί πολλά από αυτά που ήξερε χάθηκαν στη λήθη. Και τότε άλλοτε μένει στα σκοτάδια, άλλοτε αναρριχάται στην επιφάνεια του κόσμου να βρει τον εαυτό του, τα στοιχεία του. Μέχρι να σκάψει πάλι…

Φθινόπωρο 2013