Η αδιανόητη ανατολή

Το χθεσινό μας αντάμωμα
ανέδυσε τα θαύματα
που μένουν βυθισμένα
στη θάλασσα
γιατί μόνο τα υδάτινα άκρα
ενός ωκεανού
θα τα αγκάλιαζαν
δίχως να τα πνίξουν.
Στα προηγούμενα ταξίδια μας
αυτά ήταν εκεί για εμάς˙
τα χρώματα του βυθού
αντανακλούνταν στην επιφάνεια,
μα ήμαστε τυφλοί
και δε φανταστήκαμε
τις ζωγραφιές,
τα παιδιά των χρωμάτων μας.
Η σημερινή αυγή φοβήθηκε τον ωκεανό
σαν αντίκρισε το αδιανόητο˙
σε μια νέα ανατολή
το φως ίσως να ξεπηδήσει στον κόσμο
ως ένα ουράνιο τόξο
σφυρηλατημένο στα αιώνια βάθη του.

19/4/2016

Unthinkable sunrise

Our yesterday’s encounter
arisened the miracles
which remain sunken
in the sea
because only the liquid limbs
of an ocean
would embrace them
without drowning them.
During our previous journeys
they were there for us˙
the colours of the seabed
were being reflected on the surface,
but we were blind
and couldn’t imagine
the paintings,
the children of our colours.
Today’s sunrise feared the ocean
when it met the unthinkable˙
at a new sunrise
the light might emerge in the world
as a rainbow
forged in its eternal depths.

19/4/2016