Το χέρι που ξετρύπωσε το πειραχτήρι

(αισίως δημοσιεύτηκαν τα δημιουργήματα του 2015 και έτσι για αλλαγή πριν προχωρήσουμε, μια πρόσφατη παιχνιδιάρικη μικρή ιστορία)

Οι μπουρμπουλήθρες που έκανε το πειραχτήρι μες στο ποτήρι με την πορτοκαλάδα του στην κορφή του ξύλινου κλιμακοστασίου, αντηχούσαν μέχρι την είσοδο στο ισόγειο. Με ένα δυνατό τράνταγμα από το τράβηγμα ενός αδυσώπητου χεριού σύρθηκε έξω από την κρυψώνα του παραμερίζοντας αρκετές άδειες κούτες με θόρυβο. Γεια σου κάτοχε του χεριού που με τράβηξε, είπε με καθημερινό ύφος και μάτια που πρόδιναν ένα κρυφό γέλιο το πειραχτήρι. Με πόνεσες, συνέχισε, πάντα μπρούμυτα κοιτώντας με στραμμένο το κεφάλι πίσω και πάνω. Συγγνώμη, απάντησε η κάτοχος του χεριού. Σου τρέχει και λίγο αίμα˙ δεν το ήθελα, είπε απολογητικά χωρίς να χάνει την αρχική της ένταση ωστόσο. Αίμα; Πού; Στο πρόσωπο. Τώρα δε μου είπες ότι σε πόνεσε; Χτύπησες και αλλού; Α, δεν το κατάλαβα ότι κόπηκα, τώρα το νιώθω. Δεν εννοούσα αυτό. Πόνεσα που σταμάτησα να κάνω μπουρμπουλήθρες.
Το πρόσωπο της κατόχου σκλήρυνε. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό, δήλωσε εξίσου τραχιά, κοιτώντας ορθή από ψηλά το πειραχτήρι και έχοντας ακόμη το πόδι του στο ένα της χέρι. Ποιο δεν μπορεί να συνεχιστεί, ήρθε η ερώτηση όλο περιέργεια. Η συμπεριφορά σου. Τι έχει; Είναι ενοχλητική. Πώς και έτσι; Τι «πώς και έτσι» ρε πειραχτήρι, εξανέστη η κάτοχος αφήνοντας το πόδι να πέσει. Τώρα έχουμε σοβαρή συνάντηση κάτω και οι μπουρμπουλήθρες σου μάς έχουν πάρει τ’ αυτιά. Μα τις απολαμβάνω τόσο, ακούστηκε η αθώα φωνή ενώ γύριζε ανάσκελα στο πάτωμα με νάζι σμίγοντας τα χέρια και τα πόδια σε μία ονειροπόλικη στάση. Η κάτοχος συνέχισε μη δίνοντας σημασία: μόνο την τελευταία εβδομάδα έχω βρει πέντε φορές αλάτι στο νερό μου, δεν ξέρω πόσες φορές έχω κάνει τρεις ορόφους για να ανοίξω την εξώπορτα επειδή χτυπάς το κουδούνι, με κοροϊδεύεις συνέχεια και γίνεσαι επικριτικό σε πράγματα που λέω και κάνω και άμα δε συμφωνώ μαζί σου με ειρωνεύεσαι. Φτάνει, κατέληξε ξέπνοη. Καλά τα αστεία και οι πλάκες, αλλά υπάρχουν και όρια! Το πειραχτήρι χωρίς ποτέ να χάσει ένα αδιόρατο μειδίαμα που φορούσε στο στόμα του, με ένα σάλτο στάθηκε ορθό μπροστά της και σοβάρεψε. Καταρχήν δε σε κοροϊδεύω, σε σατιρίζω. Η σάτιρα είναι πολύ όμορφη ανθρώπινη συμπεριφορά και είναι κάτι που κάνω και στον εαυτό μου. Δεύτερον, με εμένα τριγύρω η μέρα σου έχει ανατροπές και εκπλήξεις, και γυμναστική με τη σκάλα. Δε στις ζήτησα, να μου λείπουν, παρενέβη κοφτά η κάτοχος. Τρίτον, συνέχισε το πειραχτήρι, παραλείπεις τις αγκαλίτσες που σου δίνω και όλα τα καλά λόγια και τα αστεία που σου κάνω και εστιάζεις στις διαφωνίες και στην ειρωνεία. Ναι, δε διαφωνώ, αλλά τώρα σου μιλάω για αυτά που με ενοχλούν και είναι και πολλά. Είναι κομμάτια της επικοινωνίας όχι μόνο η ηρεμία αλλά και η ένταση και η ειρωνεία και όλα, απάντησε το πειραχτήρι παραινετικά. Και επίσης όλα αυτά που σου κάνω και σας κάνω, τα κάνω με αγάπη. Είναι μια διαρκής συνάντηση, ένα αντάμωμα, ακόμη και αν δε σας αφήνω σε ησυχία. Η κάτοχος γλύκανε κάπως. Το πειραχτήρι της επιτέθηκε με μια παρατεταμένη σφιχτή αγκαλιά που ευχαριστήθηκαν και οι δυο. Της χάιδεψε τα μαλλιά και σιγά σιγά απομακρύνθηκε. Χαμογελούσαν και οι δυο. Θα τη θυμάσαι αυτή την αγκαλιά, πλάτυνε το χαμόγελό του το πειραχτήρι… Όταν θα ξεκολλάς την τσίχλα από τα μαλλιά σου.
Τι; Γούρλωσε τα μάτια η κάτοχος. Πειραχτήρι είσαι προβληματικό, εξερράγη. Οι άλλοι ασχολούνται με σοβαρά πράγματα και εσύ κάνεις μόνο μαλακίες. Ποιος ο λόγος να είσαι εδώ μαζί μας, ρώτησε με κανονική και αυστηρή φωνή. Για πρώτη φορά, το μειδίαμα που είχε ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του το πειραχτήρι θάμπωσε. Δεν ξέρω, απάντησε ελαφρώς πνιχτά. Ίσως όμως να είναι προβληματικό και το να μη δημιουργείς προβλήματα… Μετά από μία αμήχανη παύση που δεν άφησε καμία πλευρά από το βλέμμα της το βλέμμα της άλλης, η κάτοχος δήλωσε: ήρθε η ώρα να φύγεις. Αυτό ανέβηκα να σου πω εξαρχής. Είχα κάποιες λίγες αμφιβολίες, όμως και αυτές εξανεμίστηκαν. Το πειραχτήρι βρήκε το συνήθη εαυτό του και επέστρεψε στην πρωθύστερη σοβαρότητά του με το ζωηρό πλην ανεπαίσθητο μειδίαμα. Κοίτα, δε θέλω να δημιουργώ πρόβλημα, μπορούμε να το κουβεντιάσουμε και να βρούμε μία λύση που να σέβεται όλους. Μπορούμε, αλλά όχι τώρα. Εξάλλου το έχουμε ήδη προσπαθήσει αρκετά και δε βλέπω να προχωράει. Τώρα είναι καλό να φύγεις, να πάρουμε όλοι το χρόνο μας, και θα βρούμε λύση αργότερα για να επιστρέψεις.
Θα σας λείψω, το διασκέδασε το πειραχτήρι. Και θα σας πειράξει η απουσία μου, κατέληξε καρφώνοντας πονηρά το βλέμμα του στα μάτια της. Του ανταπέδωσε το χαμόγελο με ανασηκωμένο φρύδι: θα το αντέξουμε, απάντησε αυτάρεσκα. Θα έχεις και εσύ πρόβλημα όμως, γιατί δε θα έχεις ποιον να πειράξεις. Μπορώ να πειράζω τις πέτρες, αν και γκρινιάζουν όταν τις γυρνάω ανάποδα. Θα σε διώξουν και αυτές. Δε με νοιάζει, μπορώ να πειράζω το εαυτό μου. Δεν άκουσε απάντηση. Μόνο το ίδιο αυτάρεσκο χαμόγελο που αυτή τη φορά κυριάρχησε σε μια τελεσίδικη σιωπή. Ας είναι, είπε το πειραχτήρι. Υποκλίθηκε παιχνιδιάρικα και γρήγορα χάθηκε στα ξύλινα σκαλιά σαν αερικό.

21/11/2019