Εγώ ειμί ο ων

Ένα άγραφο επεισόδιο νοητικού δέους

Με βάση σχετικές σημειώσεις και μνήμες, κάπου κοντά στις 3 Ιουλίου του 2016 ολοκληρώθηκε άλλο ένα επεισόδιο νοητικού δέους. Αυτή τη φορά είχε να κάνει με τις προεκτάσεις της συνειδητοποίησης πως αξιώνουμε ότι υπάρχουμε και δεν μπορούμε να το αποδείξουμε, επιλέγουμε αφήγηση. Ακόμη και οποιαδήποτε αίσθηση εξωτερική ή εσωτερική επιλέγουμε – αν έχει νόημα η επιλογή – να τη θεωρήσουμε ως αληθινή, την αξιώνουμε. Σε αυτήν την περίπτωση η ίδια η έννοια της επιλογής δημιούργησε – ή δημιουργεί – το πρόβλημα μαζί με την αβεβαιότητα της πραγματικότητας. Γιατί αν είναι θέμα επιλογής οι αισθήσεις τότε μπορώ να επιλέξω να μην αισθάνομαι ή να αισθανθώ κάτι διαφορετικό; Αν το υποκείμενο που κάνει αυτές τις σκέψεις εμμονικά πειραματιστεί να αισθανθεί κάτι διαφορετικό από αυτό που συνήθως κάνει, εμπειρικά μπορούμε να πούμε ότι εγκλωβίζεται σε ένα αδιέξοδο. Αν προσπαθήσει για παράδειγμα να επιλέξει το χέρι του να μην υπάρχει. Το εν λόγω υποκείμενο το προσπάθησε… Το αδιέξοδο αυτό μπορεί να είναι ολοκληρωτικό διότι η ιδέα ότι αυτό που βλέπουμε είναι θέμα επιλογής, σημαίνει ότι όλα όσα έχουμε ζήσει μπορεί να μην υπάρχουν ή να υπάρχουν διαφορετικά ή και να μπορούν να επανερμηνευτούν. Η αίσθηση που μας έδωσε αυτό ήταν σα να χάνονται τα πάντα γύρω μας και μέσα μας και να βρισκόμαστε σε μια άβυσσο. Δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε να έχουμε επιλέξει να βιώσουμε εναλλακτικά την πραγματικότητα. Με κάποιες φιλοσοφικές προσεγγίσεις ίσως να υπάρχουν όλες οι εκδοχές της, να τις βιώνουμε όλες και απλά αυτό το πλαίσιο στο οποίο λέμε ότι ζούμε να είναι μία από αυτές. Με άλλα λόγια το να μην υπάρχει το χέρι μου να μην αναιρεί απαραίτητα το ότι υπάρχει το χέρι μου ανάλογα με το σε ποια πραγματικότητα αναφερόμαστε. Τελικά, κάτι το ότι δεν επιθυμούσα ιδιαίτερα να συνδεθώ με μία εκδοχή όπου δεν υπάρχω κάτι το ότι στην προσπάθεια του να δοκιμάσω να επιλέξω να μην υπάρχω σε κάποια σημεία πράγματι αισθάνθηκα ότι δεν υπάρχει τίποτα και φοβήθηκα ότι ο εγκέφαλός μου θα μπορούσε να βραχυκυκλώσει, κλειδώνοντας όλες τις αισθήσεις, με οδήγησαν στο να παραδοθώ με χαρά και ανακούφιση στις αισθήσεις μου. Και να σκεφτώ ότι απλά είμαι και τίποτε άλλο. Τότε αντήχησε στο νου μου η πρόταση εγώ ειμί ο ων, όπως ανασύρθηκε από τη μνήμη μου έχοντάς την ακούσει ή δει από κάπου αλλού παλιότερα. Το επεισόδιο έληξε με εμένα να είμαι απλά αυτός που υπάρχει.

17/7/2020

I am he who is
An unwritten episode of noetic awe

Based on relative notes and memories, sometime around the 3th of July 2016 another episode of noetic awe was completed. That time it had to do with the consequences of the realization that we axiomatize that we exist and that we cannot prove it, we choose narrative. Even every sense, be it external or internal, we choose – if choice has a meaning – to consider real, we axiomatize it. In that case, the notion of choice itself created – or creates – the problem along with the uncertainty of reality. Because, if senses are a matter of choice, then can I choose not to sense or to sense something different? If the subject having these thoughts obsessively experiments on sensing something different than usual, empirically we can say that they get trapped into a dead end. If for example they try to choose that their hand does not exist. The subject whom we speak of tried… This dead end can be total because the idea that whatever we see is a matter of choice, means that everything that we have lived may not exist or exist differently or could be reinterpreted. The sense we had because of this was as if everything around and inside us perished, and as if we were inside an abyss. I do not know whether we could have chosen to live reality alternatively. According to some philosophical approaches maybe all its versions exist, we live them all and it is simply that the context in which we claim we live is one of them. In other words, my hand not existing does not necessarily negate my hand existing depending on which reality we refer to. Finally, on one side me not particularly desiring to choose a version in which I do not exist and on another side that during my effort to try to choose that I do not exist, at some points it felt as if nothing existed, and I feared that my brain could break, locking all senses, I was lead to surrender with happiness and relief to my senses. And to think that I just am and nothing more. Then the phrase I am he who is echoed in my mind, as it was drug from my memory, since I had heard or seen it somewhere else in the past. The episode ended with me being just he who is.

17/7/2020