Ζωγράφιζες το αόρατο στα κορμιά μας

Μοιάζει να έχω περιπλανηθεί αιώνες
στα νησιά του βασιλείου της σκέψης
αγγίζοντας με τις αισθήσεις
όσα διαπερνά ο ήλιος
και αυτά που μένουν με το σκοτάδι
για να αποκαλύψω μπρος μου το αόρατο.
Και εκείνη τη βραδιά
λουσμένοι καθώς ήμαστε οι δυο μας
στη σκιά και στο φως,
εσύ με τη μουσική σου
ζωγράφιζες το αόρατο στα κορμιά μας,
ανοίγοντας ένα πέρασμα για μένα
στους τόπους της πραγματικότητας
όπου έχω αφήσει την καρδιά μου.
Ο άνεμος, η απέραντη πνοή των σπλάχνων τους,
κουβαλάει τους χτύπους της
μέσα από άγνωστους και πλανευτικούς δρόμους,
και εγώ στέκομαι άδειος και ολόκληρος
διψώντας για την κρήνη
του τίποτα ή των πάντων
σε ένα τέλος των μονοπατιών.

28/6/2016

You were painting the invisible on our bodies

It seems as if I have wandered for centuries
in the islands of the realm of thought
touching with my senses
all penetrated by the sun
and those which remain in the dark
in order to reveal before me the invisible.
And that night
showered as we were both of us
in shadow and light,
you with your music
were painting the invisible on our bodies
opening a passage for me
to the lands of reality
where I have left my heart.
The wind, the endless breath of their guts,
carries its beats
through unknown and seducing ways,
and I stand empty and whole
craving for the fountain
of nothing or everything
at an end of the paths.

28/6/2016