Το λευκό είναι η σύνθεση όλων των χρωμάτων

Πώς να μην κοιτώ τους τοίχους
μη τυχόν και από το άσπρο προβάλλουν ξανά
τα ίχνη του παρελθόντος;
Δεν είναι το χρώμα που άλλαξε,
ούτε τα λόγια και οι ζωγραφιές που εξοστρακίστηκαν
από την κυριαρχία του λευκού.
Είναι η πολύχρωμη ιστορία των σωμάτων που
σκίρτησαν που ξεθωριάζει
στις όλο και πιο λευκές, σχεδόν διάφανες,
σελίδες της μνήμης μας.
Γι’ αυτό κοιτώ άπληστα, αχόρταγα
να κρατήσω το νήμα του πριν
μη και χαθώ στο λαβύρινθο του μετά και του τώρα.
Μη γελιέστε όμως σβήστες.
Κι αν είναι λευκοί οι τοίχοι
έχει χρώμα η ψυχή μας.
Και αν σβήνετε την ιστορία μας
κάνετε χώρο για να γράψουμε καινούρια.

Ιανουάριος 2015
(σε τοίχο του πανεπιστήμιου)

White is the synthesis of all colours

How could I not stare at the walls
so that through the white
the trails of the past
might be projected once more?
It is not the colour that has changed
neither the words and paintings that have been banished
by the domination of white.
It is the colourful history of bodies which
have flickered in desire, that fades away
in the more and more white, almost transparent,
pages of our memory.
That is why I stare greedily, insatiably,
to keep the thread of before
so as not to get lost in the labyrinth of now and after.
Don’t fool yourselves, though, erasers.
Even if the walls are white
our soul has colour.
Even if you erase our history
you make space for us to write it anew.

January 2015
(on a wall of the university)