Ημερολόγιο καραντίνας ενός παταλαρμά*

(κατόπιν παραγγελίας. πώς αλλιώς να βγάλει το ψωμί του ένας ποιητής;)

Το πρωί όταν σηκώνεται
με το μαλλί σαν τσαλαπετεινός
και τη φάτσα του
αγουροξυπνημένου μπέμπη
δεν αργεί να ενεργοποιηθεί
εσωτερικά και εξωτερικά.
Προτού οργώσει τους δρόμους και τις αγορές
και προτού άλκιμος τρέξει,
το τσάι ρουφάει με απόλαυση.
Η σκληρή δουλειά
σαν του μυρμηγκιού τη φάμπρικα
που δε σταματά
να κρατήσει όρθιο το σπιτικό του,
μα και η αισθαντικότητα
να στέκεται
με την όψη του θαυμαστή και του τρυγητή
ηδονικών ζωηρών λουλουδιών
καταλήγουν στη θυσία
στο δηλητήριο των σκορπιών
που μες στα ρίγη τον αναγεννεί
σε στρατηγό της μυθικής εποχής.
Και ο φλοιός της πέτρας
σα σεντόνι μαλακώνει
και ο μαχητής απαλός πια σαν παιδί
παραδίδεται στον ύπνο.

Κένων
(κάποια μέρα στον αόριστο χρόνο της καραντίνας του 2020)

*επληροφορήθην πως παταλαρμάς στη σαμοθρακίτικη διάλεκτο σημαίνει κάτι μεταξύ ατημέλητου και ακατάστατου ή σβαρνιάρη που λένε σε άλλα μέρη

Quarantine diary of a patalarmas*

(after an order. how could a poet make their living otherwise?)

When he wakes up in the morning
with the hair of a hoopoe
and the face
of a freshly awoken baby,
it doesn't take him long until he gets active
internally and externally.
Before roaming the roads and the markets
and before robust he runs,
he sucks the tea with pleasure.
The tough work
like an ant to keep his house standing,
and the sensuality as well
to stand
with the look of the admirer and of the harvester
of delightful vivid flowers,
lead to the sacrifice
to the poison of scorpions
which within shivers gets him reborn
into a general of the mythic age.
And the cortex of the stone
softens like a sheet
and the warrior smooth as child
surrenders to sleep.

(some day in the indefinite time of the quarantine of 2020)

*I have been informed that in the samothracean dialect the word patalarmas means a person who is something between scruffy and messy