Η τελειότητα της ατέλειας

Βάδιζα τον καθαγιασμένο δρόμο
της τελειότητας.
Άπληστα υψώνοντας την τέχνη
μου προς το απόγειο της δεξιοσύνης της,
ένας χρυσούς σμιλευτής της
εντελέχειας.
Σαν στάθηκα να πάρω ανάσα,
να αποκαθηλώσω το στεφάνι του ιδρώτα από το μέτωπό μου,
έστρεψα το βλέμμα στα μέχρι
εκείνης της στιγμής δημιουργήματά μου.
Τα κοίταξα και φάνηκαν καλά και όμορφα
και φούσκωσα από χαρά και υπερηφάνεια
πάνω στο θρόνο μου, νιώθοντας αφέντης του εαυτού μου.
Έπειτα κοίταξα με περισσή σιγουριά γύρω μου
τα φτωχά κατεργασμένα γλυπτά των άλλων,
και διακριτικά, με ανωτερότητα, χαμογέλασα
περιφρονώντας τα.
Τότε φύσηξε ένα απαλό αεράκι
διαπερνώντας τα τραχιά γλυπτά των άλλων
σφυρίζοντας,
άγγιξε δροσερό το πρόσωπό μου
και σίγησε νεκρικά στο λείο έργο μου.
Και έκλαψα…
Από θλίψη για το πόσα από εμένα σκότωσα
και για την αλαζονεία μου.
Από χαρά γιατί απώθησα το θάνατο,
υπάρχει γύρω μου ζωή, εκτίμησα
τη ζωή μέσα μου.
Έμαθα, η όαση είναι
η ατέλεια της ερήμου.

21/4/2015

Perfection of imperfection

I had been walking the sanctified path
of perfection.
Greedily rising my art
to the apex of its craftfulness,
a golden chiseler of
entelechy.
As I stood by to take a breath,
to remove the crown of sweat from my forehead,
I turned my gaze upon
my creations to that time.
I looked at them and they seemed nice and beautiful,
and I swelled with happiness and pride,
on my throne, feeling master of myself.
Then I looked with superfluous confidence around me
at the poorly refined sculptures of the others,
and discreetly, with superiority, I smiled
scorning them.
Then a soft breeze blew
going through the coarse sculptures of the others
whistling,
cool it touched my face
and was deathly silenced upon my sleek work.
And I cried…
Because of how much of me I had killed
and because of my arrogance.
Because of my happiness to have staved off death,
life is all around me, I appreciated
life within me.
I’ve learned, an oasis
is the imperfection of a desert.

21/4/2015