Πρωταρχικός ψευδεαυτός

Ξεκινάμε πιστεύοντας περίπου
ότι ο κόσμος είναι ο εαυτός μας.
Μετά βλέπουμε ότι η ύπαρξη
είναι και κάτι πέρα από εμάς.
Μετά ότι η διακριτότητα
εαυτού και περιβάλλοντος
είναι σχετική και ασαφής.
Μετά ότι όλα μεταβάλλονται,
δηλαδή και ο εαυτός,
και αλληλοεξαρτώνται.
Μετά ότι ακόμη και το κομμάτι
του εαυτού μας που θεωρούμε διακριτό
δεν είναι ενιαίο συνολικά.
Μάλιστα είναι πολύ λιγότερο
από ό,τι φανταζόμαστε,
αν καταλάβουμε ότι ο εαυτός
είναι επίσης σε μεγάλο βαθμό ένας χάρτης
του σώματος,
που κάθε κομμάτι του έχει
μια κάποια αυτονομία,
και όχι το ίδιο το σώμα.
Ε κάπου στο τέλος,
με όποια σειρά ή επαλληλία
και αν έγινε,
και χωρίς να ξεχνάμε
την ούτως ή άλλως
περιορισμένη αντιληπτική μας ακρίβεια,
καταλαβαίνουμε πως
ναι μεν υπάρχει ο εαυτός
αλλά με το ζόρι,
αφού οι βαθμοί
ολότητας
ενότητας
ανεξαρτησίας
μεταβλητότητας
διακριτότητας
ακρίβειας
και συνοχής
δεν είναι καθόλου ευνοϊκοί
σε σχέση
με την πρωταρχική μας εκτίμηση.

11/5/2016

Primal pseudoself

We begin by nearly believing that
the world is our self.
Then we see that existence
is something beyond us as well.
Then that the distinction
between the self and the environment
is relative and unclear.
Then that everything changes,
the self as well,
and are interdependent.
Then that the part of our self
which we consider distinct
is not completely unified.
Actually is much less
than we can imagine,
if we understand that our self
is also pretty much a map
of the body,
each part of which
has some sort of autonomy,
and not the body itself.
Eh somewhere around the end,
no matter by which sequence or superposition
it was done,
and without forgetting our already
limited accuracy of perception,
we understand that there is
a self of course,
but just nearly,
since the grades of
wholeness
unity
independency
change
distinctiveness
accuracy
and cohesiveness
are not at all favorable
in relation
to our primal estimation.

11/5/2016